Terapia Integracji Sensorycznej

Terapia Integracji Sensorycznej

Integracja Sensoryczna to wg A.J. Ayers proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące z ciała i środowiska w taki sposób, by mogły być użyte do powstania odpowiednich reakcji i celowego działania.

Dysfunkcja integracji sensorycznej występuje wtedy, gdy mózg nie jest w stanie w odpowiedni sposób przetworzyć informacji sensorycznej. To sytuacja w której impulsy sensoryczne nie przekazują dokładnej informacji o własnym ciele i środowisku, w którym znajduje się człowiek. Jest to termin ogólny i dotyczy szeregu objawów.

Działania zawarte w terapii SI dostarczają bodźców przedsionkowych, proprioceptywnych, słuchowych i dotykowych, które z kolei organizują układ sensoryczny. Takie bodźce dostarczane są podczas zabawy za pomocą huśtawek, trampolin, szczotek, piłek i innego sprzętu używanego do wywoływania wyzwań proprioceptywnych, dotykowych i przedsionkowych.

Działania mogą również obejmować głęboki ucisk, kompresję stawów, pracę w jamie ustnej i masaż ciała.

Terapia ukierunkowana jest na określone obszary trudności, które przeszkadzają dziecku w codziennym życiu.

Działania zwykle dotyczą więcej niż jednego układu czuciowego na raz i uruchamiają proprioceptory mięśni i stawów, receptory w uchu wewnętrznym, a także receptory słuchowe, wzrokowe i dotykowe.

Jakie objawy może prezentować dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej?

• Problemy z nauką, nie może się skupić,
• Trudności w uczeniu się nowych umiejętności ruchowych,
• Kłopoty w nabywaniu umiejętności samoobsługowych,
• Zbyt duża lub zbyt mała wrażliwość na określone smaki, zapachy, dźwięki, bodźce dotykowe, wzrokowe i ruch,
• Nadwrażliwość lub podwrażliwość na bodźce – dziecko nie toleruje dotyku, reaguje impulsywnie na światło, dźwięk, zapach i bodźce wzrokowe lub przeciwnie – nieustannie szuka sposobu dodatkowej stymulacji (jest w ciągłym ruchu, bardzo mocno przytula się, szuka źródeł głośnego dźwięku, mocnych zapachów itp.),
• Niska samoocena,
• Problemy emocjonalne (lęk, stres, chwiejność nastroju),
• Trudności w kontaktach z rówieśnikami, w relacjach społecznych,
• Problemy z koordynacją ruchową,
• Problemy z utrzymywaniem równowagi, przekraczaniem linii środkowej ciała,
• Trudności z integracją (lub brak) odruchów niemowlęcych,
• Problemy ze snem, jedzeniem, samoregulacją,
• Opóźniony rozwój psychoruchowy,
• Obniżony poziom napięcia mięśniowego – brak stabilności, wiotkość,
• Zbyt niski poziom aktywności – senność, brak energii do działania, niepewność ruchowa,
• Szybka męczliwość, niechęć do podejmowania prostej, krótkiej aktywności fizycznej,
• Zaburzenia motoryki małej – trudności w sprawnym posługiwaniu się palcami,
• Zaburzenia w obrębie wzorku i słuchu.

Wszystkie niepokojące objawy, także niewymienione powyżej, które zauważa rodzic powinny być skonsultowane ze specjalistą.

Terapię integracji sensorycznej wprowadza się także w zespołach klinicznych takich jak np. spektrum autyzmu, niepełnosprawność intelektualna, wzorkowa, słuchowa i ruchowa, mózgowe porażenie dziecięce, zespoły wad wrodzonych, dzieci z tzw. grupy ryzyka (np. wcześniaki).