Terapia Integracji Sensorycznej
Terapia Integracji Sensorycznej
Integracja Sensoryczna to wg A.J. Ayers proces neurologiczny organizujący wrażenia płynące z ciała i środowiska w taki sposób, by mogły być użyte do powstania odpowiednich reakcji i celowego działania.
Dysfunkcja integracji sensorycznej występuje wtedy, gdy mózg nie jest w stanie w odpowiedni sposób przetworzyć informacji sensorycznej. To sytuacja w której impulsy sensoryczne nie przekazują dokładnej informacji o własnym ciele i środowisku, w którym znajduje się człowiek. Jest to termin ogólny i dotyczy szeregu objawów.
Działania zawarte w terapii SI dostarczają bodźców przedsionkowych, proprioceptywnych, słuchowych i dotykowych, które z kolei organizują układ sensoryczny. Takie bodźce dostarczane są podczas zabawy za pomocą huśtawek, trampolin, szczotek, piłek i innego sprzętu używanego do wywoływania wyzwań proprioceptywnych, dotykowych i przedsionkowych.
Działania mogą również obejmować głęboki ucisk, kompresję stawów, pracę w jamie ustnej i masaż ciała.
Terapia ukierunkowana jest na określone obszary trudności, które przeszkadzają dziecku w codziennym życiu.
Działania zwykle dotyczą więcej niż jednego układu czuciowego na raz i uruchamiają proprioceptory mięśni i stawów, receptory w uchu wewnętrznym, a także receptory słuchowe, wzrokowe i dotykowe.
Jakie objawy może prezentować dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej?
- Problemy z nauką, nie może się skupić,
- Trudności w uczeniu się nowych umiejętności ruchowych,
- Kłopoty w nabywaniu umiejętności samoobsługowych,
- Zbyt duża lub zbyt mała wrażliwość na określone smaki, zapachy, dźwięki, bodźce dotykowe, wzrokowe i ruch,
- Nadwrażliwość lub podwrażliwość na bodźce – dziecko nie toleruje dotyku, reaguje impulsywnie na światło, dźwięk, zapach i bodźce wzrokowe lub przeciwnie – nieustannie szuka sposobu dodatkowej stymulacji (jest w ciągłym ruchu, bardzo mocno przytula się, szuka źródeł głośnego dźwięku, mocnych zapachów itp.),
- Niska samoocena,
- Problemy emocjonalne (lęk, stres, chwiejność nastroju),
- Trudności w kontaktach z rówieśnikami, w relacjach społecznych,
- Problemy z koordynacją ruchową,
- Problemy z utrzymywaniem równowagi, przekraczaniem linii środkowej ciała,
- Trudności z integracją (lub brak) odruchów niemowlęcych,
- Problemy ze snem, jedzeniem, samoregulacją,
- Opóźniony rozwój psychoruchowy,
- Obniżony poziom napięcia mięśniowego – brak stabilności, wiotkość,
- Zbyt niski poziom aktywności – senność, brak energii do działania, niepewność ruchowa,
- Szybka męczliwość, niechęć do podejmowania prostej, krótkiej aktywności fizycznej,
- Zaburzenia motoryki małej – trudności w sprawnym posługiwaniu się palcami,
- Zaburzenia w obrębie wzorku i słuchu.
Wszystkie niepokojące objawy, także niewymienione powyżej, które zauważa rodzic powinny być skonsultowane ze specjalistą.
Terapię integracji sensorycznej wprowadza się także w zespołach klinicznych takich jak np. spektrum autyzmu, niepełnosprawność intelektualna, wzorkowa, słuchowa i ruchowa, mózgowe porażenie dziecięce, zespoły wad wrodzonych, dzieci z tzw. grupy ryzyka (np. wcześniaki).
